بله، غيبت است. مگر آنکه از صفات خوب او بگوييد . اگر خصلتی هم که می‌خواهيد بگوييد خوب نيست، درصورتي که می‌توانيد، جلوی خود فرد بگوييد، به شرطی که او ناراحت نشود . در غير اين صورت غيبت است. اگر هم می‌گوييد و خود فرد حضور ندارد، بايد شخص مقابل او را نشناسد و اگر بشناسد، غيبت است. درغير اين صورت اگر برای درس دادن و نصيحت می‌گوييد، بايد بگوييد مثلاً بنده خدايی اين خصلت را داشت و عاقبتش چنين بود، جوری که آنها متوجه نشوندکه فرد مورد نظر چه کسی بوده، تا غيبت محسوب نشود.

موارد زير را رعايت کنيد، ان ‌شاء‌ الله دعايتان مستجاب می‌شود:
۱. قلبتان را از کينه و خصلت‌های بد (حرص، غضب، بغض، ريا، کينه، حسد، بخل، عجب، کبر، نفاق، دروغ و غيبت ) پاک کنيد.
۲. زياد صلوات بفرستيد.
۳. دهان را از حرف‌های زشت پاک بداريد.
۴. هر وقت می‌خواهيد دعا کنيد،”الحمدلله” بگوييد و لااقل اول و آخر دعا، سه تا صلوات بفرستيد.

نگاه اول به حرام، گناه نيست.
نگاه سه نوع است:
۱. نگاه با حسنات: يعنی نگاه به چيز بدی يا نامحرمی‌کردی، اما تا لذت بردی، برای خدا رويت را برگردانی و جهاد اکبر بکنی، در اين‌صورت حسنات هم می‌بری.
۲. نگاه با گناه : بعد از نگاه اول همه اش دنبال بقيه گناه و نگاه کردن به نامحرم هستی، که بسيارگناه دارد.
۳. نگاه بی تفاوت: يعنی به يک گناه يا نامحرم نگاه می‌کنی، ولی به نامحرم توجهي نداري و بی تفاوتی، اين نگاه نه گناه دارد و نه حسنات.

شما وظيفه داريد کاری نکنيد که آنها به دينتان توهين کنند. حضرت علی (ع) بيست و پنج سال صبرکرد، مثل کسي که خار در چشم و استخوان درگلو دارد، به خاطر اينکه می‌خواست احکام خدا بماند. اما با جنگ و دعوا و مجادله، دين و احکام خدا باقی نمی‌ماند.

اکثراً سعی کن از عقل و درک و معرفتت استفاده کن. درباره هر چيزی فکر کن، با عقل و درک و معرفتت، و از آنها استفاده کن. حتی از دلت استفاده نکن. دلت می‌خواهد آن کار را می‌کنی يا دلت نخواهد آن کار را نمی‌کنی. چرا اين را می‌گويم؟ چون وقتی استخاره می‌کنی فلان کار را بکنی و خوب می‌آيد. بعداً می‌بينی افتادی داخل آن کار و بد می‌شود، و بعدش کافر می‌شوی. اما وقتی با عقل و درک و تدبير جلو رفتی، هم موفق می‌شوی و هم زده نمی‌شوی. حالا اگر در دو راهی ماندی، بده کسی که اين کار را بلد است برايت استخاره کند.

هيچ مشکلی نيست. خودت را بر نفست مسلط کنی و از عقل استفاده کنی هيچ وقت گمراه نمی‌شوی. چون خدا به ما عقل داده، عقل نوري است که در تاريکی به ما روشنايی ‌می‌دهد. اين خيالات نفسانی است.

از عقل و دينتان استفاده کنيد. مولاعلی (ع) می‌فرمايد: مردم بايد دين فهم بشوند. بيايند احکام و اخلاق را طبق قرآن و سنت رسول الله (ص) ياد بگيرند. وقتی انسان دين فهم بشود، طبق دستور عقلش رفتار بکند، هيچ وقت به گناه نمی‌افتد. اما اکثراً عقل و دين را کنار گذاشته‌اند و فقط از شيطان و نفس استفاده می‌کنند.

همين که مولا علی (ع) می‌فرمايد: خدا به ما عقل داده است. هر چيزی محتاج عقل است، عقل محتاج ادب است. بايد ما بياييم زير دستور قرآن و احکام رسول الله (ص) گوش کنيم و حفظ کنيم که عقلمان ادب بشود. وقتی ادب شد، روز به روز ما داناتر می‌شويم.